6 feb 2013

PORQUE ME GUSTA O CICLOCROSS?


Artigo publicado no Xornal O Sil do mes de febreiro 2013, escrito por Xiana Conde:



Son as 6 da maña dun domingo de decembro, e soa o espertador, e hora de levantarse. Aínda e noite pecha e non para de chover, vai unha temperatura baixa, e a auga e case neve. En media hora sairemos cara Boiro. Toca unha carreira máis de Ciclocrós, e esta vez parece que pasada por auga, así hai que almorzar forte e ben, que a maña vai ser longa e coido que dura. Na mesa agárdame un bo almorzo
Son as 6:30 a.m. e xa estamos todos, arrancamos, por diante quedan 2:30 h de viaxe en medio dunha noite pecha, o que aproveitarei para durmir un pouco, iso si me deixan.
Son as 9 e estamos chegando a Boiro, e hora de voltar a espertarse, esta vez , ca canción dos Suaves, A Dolores le llamaban Lola. Tras o cristais da furgoneta, vese como sigue chovendo con forza, e non ten moitas pintas de parar, tamén vai algo de frío, o fin e o cabo e Decembro.
Chegamos, e antes de nada hai que organizar todo (Carpas, bicis, roupa,…..) xa que en hora e media estaremos correndo, pero antes hai que darlle unha volta o circuíto para recoñecelo.
Son as 10:15 e apenas queda un cuarto de hora para a saída, estou en riba do rolo, pedaleando , para entrar en calor , e dándolle un repaso mental o circuíto. Hai barro, moito barro, e moita auga, ademais de algún treito de área pola Praia. Neses momentos penso, “que bonito sitio para vir de verán a Praia, pero hoxe ... “
Faltan 10 minutos e chámannos para a saída, a auga e cada vez máis intensa. Somos case que 15 as rapazas que imos saír, e os nervios son cada vez máis intensos. Dan a saída, comeza a carreira. Barro , auga, frío, área, …. e o que me espera durante 35 minutos.  A carreira faise dura, moi dura. Ao final , o esforzo merece a pena , e gaño.
A nosa carreira rematou, pero a maña non, diante quedan outras dúas carreiras, e non para de chover. Son case que as tres da tarde, e remata todo coa entrega de premios. Aínda nos queda recoller todo e o viaxe de volta, xa sen nervios e sen sono, son o momento das bromas e das risas, de contarnos o que pasou na carreira . As veces parece imposible ,que as carreiras nos den para tantas aventuras.
Moitas veces , penso, como e que a unha rapaza como eu, con 15 anos, lle poida gustar un deporte como o ciclocrós? Como pode ser ? Co ben que estaría eu en cama un domingo ata as 11 ... e en cambio prefiro mollarme e encherme de barro . Pois si, aínda que as veces poda dar moita  pereza, si que me gusta e si que o disfruto . As veces semella, que canto máis duro e épico poida ser un deporte , máis nos guste e máis nos enganche e máis nos marque. Son moitas as experiencias que vives, moitos os lugares que vas coñecendo , moitos os amigos e amigas que vas facendo, en fin moitas máis cousas fan que o frío a choiva e o barro queden simplemente reducidas a unha anécdota. E difícil de explicar , pero e así, e o sentir dunha persoa a que lle gusta o ciclocrós e que o disfruta. Cando chegas a casa, e encendes o computador , empezas a ver as fotos da carreira , e pensas “ufff, que bonita loucura, que ben o pasei...” Esta temporada xa rematou, xa e un recordo, e xa estou esperando que chegue a seguinte para voltar o barro, sobre todo para ver a todos eses amigos e amigas que comparten comigo esta paixón por un deporte. E penso , que estas experiencias ,non se esqueceran na vida...

No hay comentarios:

Publicar un comentario